Benelux trip 2007

Dag1: ( zaterdag 16 juni 2007) Vlijmen – Vianden. Gereden: 281 km.

Nou, het waren 27 fantastische kilometers… en toen ging het mis bij Best.
Camper was vóór vertrek nagekeken en gekeurd, 2 nieuwe banden erop, reed weer helemaal gesmeerd, en bij Best ineens: een GELUID als Wil gas gaf, verschrikkelijk! Geluid hield het midden tussen een jankende hond en een stoomboot.  Ik moest meteen denken aan een Steinman-lyric maar dan aangepast: “The camper howled in pain”….
Gestopt op parkeerplaats. Nog eens giga veel gas geven: niks meer te horen. Garage gebeld. Garageman zei: “Als je lid van ANWB bent, bel dan liever de wegenwacht. Want als je terugrijdt naar hier, en er is wat ernstigs aan de hand, rij je de boel misschien kapot of het is gevaarlijk….”
Okee, wij als testje de parkeerplaats af, en de snelweg op. Maar even later toch de vluchtstrook op, want het geluid was niet om aan te horen. ANWB gebeld: wegenwacht zou er binnen een uur zijn. En inderdaad, na een half uurtje kwam het vertrouwde gele wagentje aanrijden. Ons verhaal aanhorend dacht de monteur in eerste instantie: versnellingsbak. Nou, ik zag het lijk al drijven he: versnellingsbak, dat klonk niet als iets dat ter plekke te repareren was. Dus ik dacht: afslepen en einde vakantie.. Monteur stelde voor dat we de eerstvolgende afslag namen, hij zou achter ons aanrijden, en dan bij een carpoolplaats zou hij overstappen en een stukje meerijden om te proberen te peilen wat het probleem was. Zo gezegd, zo gedaan. Hij rijdt dus een stuk in de camper, hoort het lawaai en weet meteen wat er aan de hand is: niet de versnellingsbak, maar de klem van de slang naar de turbo was losgeschoten of kapot.
“Appeltje-eitje”, zei de beste man. “Als al mijn klussen vandaag zo simpel waren?” En hij had het probleem in 5 minuten verholpen, kosten, 0,00 euro en we konden onze reis voortzetten. Pff… dat zoiets simpels zoveel herrie kan veroorzaken he… Compliment dus aan de wegenwachtman.
Reis ging verder zonder problemen (behalve dan een pittstop voor koffie en Wil giet zó een beker koffie over zijn broek heen, he he…) Mijn hoogtevrees stak onderweg weer even de kop op toen ik naar rechts keek en: “Hee, veel bomen. Shit… veel boomtópppen. Eh… hoeveel meter hier beneden beginnen die bomen eigenlijk… Oh my God… die diepte… en waarom nergens een vangrail…” Maar geprobeerd rustig te blijven en dat lukte aardig.
We staan op camping “Op dem Deich” , beheerder is een Nederlander. We kijken links uit op de rivier de Our en recht voor ons zien we boven het kasteeltje in Vianden, dat ’s avonds prachtig verlicht is. De camping is schoon en netjes, toiletgebouw is verwarmd. En via een binnendoor padje vanaf de camping, sta je binnen 5 minuten in het centrum van Vianden.
Daar hebben we vanavond heerlijk gegeten voor een redelijke prijs.
Prijs per nacht op deze camping: 19,20 euro.

Opmerking: Van elke vakantie leren we weer iets. Zo hebben we vorige trip geleerd om als we ergens 2 dagen (of langer) blijven, te letten op waar de zon staat en hoe de wind staat. Onze camper staat nou dus zo, dat we uit de wind zitten en de avondzon meepikken. Ik denk dat als je in het hoogseizoen gaat, dat je dan weer anders redeneert: hoe blijf ik in de schaduw… Een kompas heb ik niet nodig, ik kijk gewoon hoe laat het is en waar de zon staat. En dan weet ik waar het westen is.
Verder genieten we nog steeds van het verschil tussen nu een camper versus al die jaren kamperen met vouwwagen. Dit is zó relaxed, he. Je komt op een camping aan, zet die camper neer, Wil hangt hem aan de stroom en ik ga de senseo uitgraven en 3 minuten later zit je al met je tafeltje en je stoelen voor je campertje aan de koffie…
Morgen blijven we hier nog een dag. Vianden in, het is een mooi stadje. En maandag verder naar Echternach.

Dag 2: (Zondag 17 juni 2007) Vianden.

Wakker geworden met stralend weer. Wil is een vroege vogel, ik ben een avondmens. Op vakantie probeer ik wel zoveel mogelijk zijn dag/nachtritme aan te houden (1.30 naar bed en 9.00 pas wakker werkt niet op vakantie), maar hij stond om 7.00 uur al onder de douche en da’s mij net even te vroeg hoor. Dus tegen de tijd dat ik onder de douche uit kwam, had hij de camper alweer op orde, buiten de tafel gedekt en was eitjes aan het koken. Het werd een heerlijk ontbijtje in het ochtendzonnetje.
Daarna wat over de camping gewandeld – die was groter dat ik verwacht had, ongeveer 200 ruime plaatsen – en alvast de 2 overnachtingen betaald. Prijs voor 2 nachten met camper en 2 personen plus electriciteit : 38,40. Het was elke eurocent waard. Ze hebben hier trouwens ook een camper servicepunt.
Ik ben altijd oprecht geïnteresseerd in mensen en de keuzes die ze maken, vooral mensen die “het roer omgooien.”. Dus ik vraag altijd door, he….
Hoe het hier zit: deze camping en camping Du Moulin in Vianden, zijn eigendom van de gemeente. De werkgever van dit beheerders-echtpaar pacht beide campings dus van de gemeente, en de beheerders-echtparen zijn gewoon in loondienst. (De gemeente bepaalt overigens de overnachtingsprijs, daar heeft de pachter geen zeggenschap in.) Ad Gruijters en zijn vrouw, Brabo’s afkomstig uit Beek en Donk, runnen deze camping alweer 4 jaar. Zij wonen van begin april tot eind oktober in Vianden en de rest van het jaar gewoon in Nederland. Ad heeft 21 jaar in de ICT gezeten. Werd vanwege een reorganisatie ontslagen met gouden handdruk. Heeft daarna nog geprobeerd een ICT-bedrijfje op te zetten, maar dat beviel hem niet. Hij had het met de ICT wel helemaal gehad inmiddels. Zijn vrouw werkte in de gezondheidszorg. Zij kochten een caravan om in de weekenden te kunnen ontsnappen aan de stress, een voorseizoens-staanplaats in Diekirch. Daar aan de praat geraakt met de beheerder. Nou, een paar weekenden later kwam het aanbod deze camping te gaan runnen. Maar: wel dat weekend beslissen. En zij hebben ja gezegd (zijn vrouw mocht een jaar sabattical) En het bevalt hen prima. Beiden werken de laatste 4 jaar steeds een half jaar hier, en dan in Nederland een half jaar niet werken.
Hij zat bij Digital in dezelfde tijd dat Wil begon bij KPN. Blijkt dus dat ze nog wat gemeenschappelijke mensen kennen uit die tijd. De naam van Wil zijn manager destijds bij Atos kwam Ad ook bekend voor. En hij vertelde dat ie eens een cursus in Munchen heeft gevolgd samen met een Ier, die hem wel eens Iers bier zou leren drinken – hij is nooit zo dronken geweest en zo ziek geworden, he he… Tja, Iers bier is koppig bier – Maar een hele poos terug op het feestje van Wil zijn manager bij Atos (die heeft dus ook bij Digital gezeten) daar kwamen we ook een Ier tegen, dus misschien is dat dezelfde vent. Zou leuk zijn die mensen met elkaar weer in contact te brengen. It’s a small world after all…
Wij onthouden deze camping, komen hier zeker – op doorreis – nog eens terug.
Ik ben ook wel benieuwd hoe het deze mensen vergaat verder.

Dan Vianden… het was een hele klim naar het kasteeltje. Dat hadden we ook verwacht, want vanaf waar onze camper staat zien we dat kasteel heel hoog in de verte liggen. (Ik hoop dat de foto’s gelukt zijn, we hebben een foto vanaf de camper genomen van het kasteeltje, en nu ook eentje vanuit kasteel van de camper).

Maar zeker de moeite waard. Wat geweldig mooi is dat, de wapenkamer (als je die harnassen toch ziet, vind je het toch een wonder dat zo’n ridder nog op een paard getakeld kon worden, he) , de eetzaal, de grote keuken en de slaapkamer… En hoe het gebouwd is. En hoe het gerestaureerd is… uren hebben we daar rondgelopen. De restauratie is ook helemaal op fotomateriaal vastgelegd en daar te bewonderen.
Het poppenmuseum hebben we links laten liggen, wat ik wel graag wilde zien was één van de oorlogsmonumenten daar en de Eglise des Trinitaires.
Oorlogsmonument was niet wat ik verwacht had. Er stonden geen namen ingegraveerd. En dát vind ik juist zo indrukwekkend, dat zie je in de Dordogne in Frankrijk in elk klein dorpje, de gesneuvelden die bij naam genoemd worden. Hier stond alleen als inscriptie een soort eerbetoon aan de “martelaren” uit WO II.

De kerk, Eglise des Trinitaires daarentegen was wel heel indrukwekkend en zó mooi… prachtig glas-in-lood, indrukwekkend altaar, mooi houtsnijwerk, geweldig kerkorgel…Ik ben van huis uit Katholiek, voel me geen lid meer van die club, sinds mijn 16e al niet meer, maar… dit is een kerk waar je toch “voor goed geluk” een kaarsje op steekt. Heb ik ook gedaan. En dit is ook een kerk waar die bekende plechtige sfeer hangt.
Als je terugkomt vanaf kasteeltje, kies dan NIET het eerste terrasje wat je tegenkomt aan de rechterkant.
Hoort bij een hotel. Is prima als je van luxe houdt en als je bulkt van het geld, maar ik vroeg daar een simpele witte droge wijn en helaas: ze serveerden alleen Riesling a 4 euro per glas, dus ik had meteen zoiets van: “Doe mij dan maar een biertje”
Ter vergelijking: de dag ervoor, toen we aten bij City Corner, had ik een prima kwaliteit droog wit wijntje, voor 1,70 euro hoor…
Diekirch-van-de-tap betaalden we overigens 2,30 per glas voor.
En verder kwamen we daar een paar kakkers tegen – type: “wij zijn rijk en dus is de wereld van ons” – en die konden wat moeilijk langs ons tafeltje. Zeg ik zo lachend – de tafels stonden echt giga dicht bij elkaar hoor, elke m2 benut daar – : “Het gaat maar net, he?” Die vrouw glimlacht terug, maar die vent zegt op een arrogant toontje tegen Wil: “Ja, U had wel wat naar de tafel toe kunnen schuiven om mij erlangs te laten.” Wil reageerde netjes dat de ruimte dat niet toeliet. Ik had graag gezegd dat als meneer hoffelijkheid wilde, hij de beleefdheidsvormen dan zelf ook in acht had moeten nemen en dat netjes had moeten vragen he… heb wijselijk mijn mond gehouden. Ik ben allergisch voor type kak. Dus weer wat geleerd: volgende keer gaan voor het terrasje waar het wat rommelig is en niet alle stoelen bij elkaar passen, maar waar ze wél gewoon een simpel huiswijntje serveren voor een normale prijs.En waar je dus dit soort poenige mensen niet tegenkomt.

Gereden: 0 km. Al het moois is hier op loopafstand, he.

Opmerking: het is motor-seizoen. Onderweg al veel motors tegengekomen, ook echt hele grote groepen. Geweldig om te zien, hoor. Hier in Vianden staat bij een klein restaurantje ook specifiek “bikers welcome” op het bord, en zij verhuren ook kamers. Het zal mijn keuze nooit worden – ik vind dat je op een motor met dat soort snelheden VEEL te kwetsbaar bent – maar ik vind het evengoed wel stoer om te zien, hoor. Ik heb heel wat moois gezien wat motoren betreft.. Zelfs een GIF-groene, Kermit de Kikker zou erbij verbleken!

Dag 3: (Maandag 18 juni 2007) Echternach. Gereden: 30 km.

Wederom schitterend weer, buiten verse broodjes genuttigd en op weg. Trip was erg kort, ook geen kaart nodig gehad, want Echternach stond in Vianden al aangegeven. De Wegenwacht-man zou zeggen: “Appeltje-Eitje.”
Echternach binnenrijdend zagen we de camping (Camping Officiel) al aangegeven. De receptie was onbemand – vaak is er in het voor- en naseizoen maar 1 beheerder – dus we moesten even wachten. Een Belgische madam – ook gast op deze camping – sprak ons aan, vertelde ons wat over de camping en het weer in deze omgeving (maf zeg, in april was het hier overdag 26 graden en ’s nachts vroor het -2) en dat het maar een paar minuutjes lopen was naar het centrum en de promenade.
De camping is cat.1, niet echt een aanrader, maar voor 1 nacht zeker goed genoeg. Slechts 3 douches voor een hele hoop plaatsen, verouderd sanitair, echter wel schoon. Verder oogt de camping wat rommelig, hij lijkt in niets op de foto’s op internet. Prijs per nacht: 17,50 euro.
Naast de camping ligt een doorgaande weg. Het geluid is niet storend, misschien wel als je er 2 weken verblijft. Maar zo lekker dicht bij het centrum maakte voor ons veel goed.
We hebben de luifel uitgezet om wat schaduw te hebben. (En die kwam ’s avonds goed van pas, want toen regende het (onweersbuitje) en met die luifel uit kan je toch gewoon buiten blijven zitten, want die is waterdicht he.)
Na 16.00 uur werd de zon wat minder fel, dus toen Echternach in, mooi stadje, heerlijk gewinkeld (ik heb zelfs nog een geinig tasje gescoord). Ook lekker gegeten daar, we hadden geen zin om zelf te koken vandaag.
Verder waren we vandaag (s)loom en lui, om 23.00 uur naar binnen verkast, Wil slaapt al. Ik tik nog even verslagje en dan nog wat blz. in De talisman van Stephen King en Peter Straub lezen. Kan helaas niet op een onbeveiligde draadloze internetverbinding meeliften, ik vind niks van dien aard. Maar goed, via sms contact houden met het thuisfront kan ook…
Morgen naar Nommern, via Luxemburg stad, misschien nog wat shoppen daar. . Op internet kon ik alleen de Europa camping vinden, maar er is (hopelijk nog steeds) ook een kleinere camping daar. Daar gingen we vroeger in mei vaak een weekje met de vouwwagen heen. Camping werd gerund door een Utrechtenaar. We zijn heel benieuwd of hij die camping nog steeds runt, we hebben er mooie herinneringen aan.
Aan de Europa Camping Nommerlayen juist weer niet… Daar gingen we op basis van de folder zo’n 18 jaar geleden met 2 kleine kinderen heen, maar toen waren ze die camping aan het verbouwen. Het zwembad was nog in aanbouw. De speeltuin, daarvoor moest je een soort heuvel op. De grond was modderig, en zoontje klapte accuut achterover in de blubber. Okee… kind uit de blubber gevist, schone kleren aan. 5 min. later: hij had de helling wederom niet kunnen nemen, flatsch… en ook dat joggingpak kon je rechtop wegzetten… De winkel was in het toiletgebouw vanwege de verbouwing en ga zo maar door. We hadden honger. Op zoek naar de snackbar: helaas… de verwachting was dat die volgende week woensdag pas klaar was. Wat nu… tja, er was een stukje verderop wel een kleine camping met een snackbar. Wij daarheen, en dat stond ons meteen aan: afgebakend speeltuintje, klein zwembadje, en die Utrechtenaar haalde zijn voorraadje snacks regelmatig in Nederland. En campingplaats was de helft goedkoper (in die tijd voor ons een heel belangrijk punt) . Wij vroegen of er plaats was: zekers. Dus wij zeiden: “Morgen komen we hierheen”. Zo gezegd, zo gedaan en daar zijn we verschillende jaren in de mei-vakantie heengegaan. Altijd in de rij van het speeltuintje, en achter ons vouwwagentje was een weiland, dus de koeien stonden gewoon achter je plaatsje. Dus we zijn héél benieuwd of die camping nog bestaat, en of het nog steeds dezelfde eigenaar is.
De Europa-camping: niet bedoeld om die af te kraken, dit was járen geleden en tijdens de verbouwing, hoor. Maar gewoon de ochtend dat we vertrokken ook: Je zat stijf rechtop in je bed van de schrik, want in het hoogseizoen hadden zij een animatieprogramma, en in die speeltuin was een hoge toren en daar stond ’s ochtends dus een lid van dat animatieteam en die schreeuwde keihard door een megafoon: HEI-DIE-HEI !!!- HEI-DIE- HOOOOOOOOO!!! En wat er die dag te doen was.
Het zal best leuk zijn voor kinderen, een animatie-team, maar wij waren zoiets niet gewend, als er een speeltuin en een zwembad was (in de beginjaren) of een tafeltennistafel en een disco (toen ze wat ouder waren) vermaakten onze kids zich toch wel…
Maar goed, morgen gaan we dus ontdekken of die kleine camping er nog is.

Opmerking: Na Vianden zijn wij ook in Echternach weer verrast over hoe goed het winkelpersoneel en horeca-personeel Nederlands spreekt. Wij zijn dat niet gewend, in Frankrijk moet je je gewoon in het Frans proberen uit te drukken. En Nederland is een klein land, we kunnen ook niet verwachten dat men in een vakantieland jouw taal spreekt.
Maar hier is dat wel zo. En als je hen daar een compliment over geeft, dat vinden ze helemaal leuk hier.

Dag 4+5: (Dinsdag 19 juni en woensdag 20 juni 2007) Nommern. Gereden: 60 km.

Onze campingburen in Echternach vertrokken vandaag ook, richting Vianden. We hebben ze de tip over Op Dem Deich gegeven. Waren ze blij mee, was een wat ouder stelletje en die man kon niet meer zover lopen, dus een camping waar je binnen 5 min. midden in Vianden staat, was voor hen heel fijn.
We waren net een paar km op weg, toen ik bedacht dat Wil nadat ik terug kwam van het douchen, mijn spullen had aangepakt en buiten had gelegd/gehangen. Dus ik vraag aan Wil of hij mijn badslippers naar binnen heeft gehaald. Wil denkt na, Wil remt, Wil stapt uit, Wil loopt naar de achterkant van de camper en komt terug met mijn badslippers. Hingen nog aan het fietsenrek…
Toch geinig he, die beginners-foutjes..

Luxembourg, de stad, was een mierenhoop, een chaos. We reden de stad binnen, bordjes “parkeren centrum” volgend, oplettend dat het geen parkeergarage was (is te laag voor een camper). De weg liep vrij stijl omhoog en het was giga druk bij de verkeerslichten. Dus steeds hellingtrekken, niet echt fijn. Plus dat Luxemburgers erg agressief rijden, hun auto maar lukraak ergens voor gooien. We kwamen er gewoon níet uit, waar we dan konden parkeren. 3 x die bordjes gevolgd, 3 x langs hetzelfde gebouw gereden, 2 x dezelfde tunnel door en toen had ik het al vet gehad met heel die stad, hoor. Dus we gingen over op plan B: aan de rand van de stad een overdekt winkelcentrum, mét grote supermarkt om onze voedselvoorraad aan te vullen. Toen we daar onze inkopen hadden gedaan, was het al 14.30 uur, dus door naar Nommern, in de hoop die kleine camping daar te vinden. Nou, we vonden wel de plaats waar de camping vroeger was. Het campinggebouw stond er nog, het woonhuis ook.
Maar verder was het helemaal verlaten. Dus naar Europacamping Nommerlayen.

En wow, wat een luxe daar. In plaats van een gewoon sanitairgebouw een Romeinse Badtempel. Betaald kan je in een whirlpool of in de sauna, of je reserveert tijdens je verblijf een privé badkamer. Maar ook de gratis douches: nog nooit zoiets gezien op een camping. Prachtig gemaakt en ingericht, douches met 3 douchekoppen, eentje voor je voeten, eentje in het midden en eentje boven je hoofd, en jij mag kiezen hoe het water verdeeld wordt en hoe warm…

Er is hier zelfs een vaatwasser. En een damessalon, en een slendersalon… tja, voor ons echt overbodige luxe, maar leuk om een keer te zien is het wel. Zij proberen ook een nieuwe doelgroep aan te boren: mensen die op vakantie van luxe houden, en (nog) niet kamperen omdat ze het beeld hebben van: kamperen is kreperen en behelpen. Elke gast krijgt een SEP key, want ze hebben het eco-label verworven en de gratis douches die zij bieden, duren via die key precies 4 min. 10 sec. om niet teveel warm water te verspillen. Als je de camping tijdelijk verlaat, ook al staat de slagboom open, moet je toch die key gebruiken. Wij kregen er na eerste uitleg een beetje “big brother is watching you”-gevoel bij. Maar dat gevoel verdween in de loop van dag 1. Wij zijn zulke grote campings niet gewend, maar onpersoonlijk is deze zeker niet. Integendeel: onze camperburen hadden een kapotte zekering. Onze zekeringen pasten niet, die van de andere campingburen ook niet. Met het probleem naar de beheerder gestapt en die reed onze buurvrouw gewoon naar een wat groter stadje in de buurt, om een passende zekering te halen. Deze man is behulpzaam en vriendelijk. Opgegroeid in Luxemburg maar hij spreekt vloeiend Nederlands. Heeft gestudeerd in Nederland en in Luxemburg. Van hem hoorden we dat de camping nog steeds eigendom is van Mimi de Bonth (komt oorspronkelijk uit Nieuwkuijk, een dorp naast ons dorp). Zij is getrouwd met een Luxemburger, die deze grond bezit, hij hoeft dus niet te pachten. Hij wist ons ook te vertellen dat de eigenaar van het kleine campinkje dat wij zochten, 5 jaar geleden failliet is gegaan. Gebeurt met veel kleine campings in Luxemburg, dit jaar weer 7 faillissementen. De pacht is te duur, je moet zeker 400 plaatsen hebben om rendabel te zijn.
Prijs per nacht voor deze camping: 19,20 euro.
We zijn de tweede dag van verblijf hier naar het dorp gelopen. Het restaurantje stond ook al leeg met een bordje “á vendre” op het raam.
Vandaag hebben we een kaartje gekocht met een code om een half uurtje online te kunnen. Even een mailtje aan de kids mikken, even hoi roepen op MEO en MEO-teamforum, en even zoeken naar een leuke camping in Brugge. Die denken we wel gevonden te hebben, op 3 km van het centrum.
Moest van Wil in het verslag mijn laatste miskleun nog even vermelden: ik dacht dat ik de ANWB campinggids voor Europa gekocht had. Eh… ja, dat heb ik ook, maar ik heb helaas deel 2 gekocht en daar heb je hier geen zak aan, want dit deel van Europa staat in deel 1… Grote oeps.

Opmerking: wat een aanrader is om mee te nemen in de camper, merkten we vandaag: een wegwerp-bbq. Dingetje kostte 2,99 euro bij Blokker, is een aluminiumfolie bakje wat in een ijzerdraad-houdertje staat, met ijzeren roostertje. Alles zit erin: houtskool en aanmaakblokjes. Het dingetje blijkt prima te functioneren, je kan er zeker 4 x een stuk vlees op bbq-en, als het niet meer is. En als ie afgekoeld is, gooi je hem gewoon weg, dus ook geen schoonmaakwerk. Volgende vakantie gooi ik mooi weer een paar van die dingetjes in de camper.

Donderdag 21 juni: Brugge Gereden: 320 km.

Wil werd vandaag 47 en is blij met zijn nieuwe flitser. In Brugge was het zoeken naar de camping. Een paar keer gevraagd, van die mensen kregen we een halve uitleg en dat het daar ongeveer was en dat we het daar nog maar eens moesten vragen. Na enig zoeken toch gevonden: Camping Memling. De beheerder was er niet, maar je mocht er gewoon een plaatsje uitzoeken. Prijs per nacht voor deze camping: 22,50 euro, wifi is gratis.
We stonden naast een Engels stelletje, in de 70 schatten we. Die mensen hadden van 8.00 uur tot 17.30 uur gereden met slechts 20 minuten pauze. Wel mooi om te zien, die man kon de caravan op afstand besturen met zo’n apparaatje, dus dat was caravan afkoppelen en het ding zette zichzelf als het ware op zijn plek. Hij noemde dat apparaatje “my best friend,” he he…
Inmiddels hadden we gezien dat er gratis internet was via hotspot. En wij zaten vooraan op de camping, vlakbij het internetcafeetje, dus bij de camper geprobeerd en ja hoor, onbeperkt verbinding, en nog snel ook. Het Engelse stelletje kwam wat uitleg vragen over de bustijden naar het centrum, zij zag me achter de laptop en dacht dat ik zat te werken. Iedereen die mij kent, zal bij het lezen van die vraag een glimlach niet kunnen onderdrukken.  Ik heb haar uitgelegd just how lazy I am… Aangezien we nog wat boodschapjes wilden doen en een Lidl gezien hadden (en een Mac, waar we lekker gegeten hebben) hebben we opgelet hoe lang het lopen was naar de bushalte en hen dat later doorgegeven. Was maar 10 minuutjes. Ze vonden het lief van ons, dat we dat voor hen gechecked hadden. Pff… kleine moeite he.
Het weer is vandaag voor het eerst slecht: veel regen. We hebben deze vakantie geleerd, dat we bij regen de luifel wat ongelijk moeten zetten (het ene pootje wat korter), zodat het water er aan 1 kant afloopt. Erg handig. Maar het koelde zo hard af, dat we al vroeg in de camper zaten, en daar hebben we – nadat Wil me voor de zoveelste keer vet inmaakte met Duizenden – besloten lekker samen online te gaan. Ik vind dat nog steeds geweldig, dat je zomaar in je campertje lekker je kids zit te mailen en je forums bij zit te lezen enz. Dat Engelse vrouwtje vond dat ook wel wat, zij was sinds aanvang van hun reis al 50 Pond kwijt aan sms-jes.
Ik zag bij www.weeronline.com dat het weer de komende dagen overal hetzelfde zou worden: veel regen. Dus we besluiten onze plannen bij te stellen. We zouden hier 2 dagen blijven, maar om het aantal km naar Hellevoetsluis wat beter te verdelen, gaan we morgen alvast naar Middelburg. En dan van daaruit de dag erna naar Hellevoetsluis.

Opmerking: als ik zie hoeveel moeite veel caravanmensen hebben dat ding goed op zijn plek te krijgen, ben ik zó blij dat we voor een camper gekozen hebben…

Vrijdag 22 juni: Middelburg Gereden: 50 km.

Voor het eerst deze vakantie de PDA gebruikt. De tom-tom bleek bij vlagen een dom-dom en ik ben als kaartlezer een slim-slim, zo bleek. (Met dank aan Peter Vennix voor het dom-dom woordgrapje)
De software is duidelijk verouderd, hij was een aantal keren behoorlijk van het padje. Gelukkig luisterde Wil naar mij, en niet naar Bram (de stem van de tom-tom). Dus we zijn niet één keer verkeerd gereden.
Door de Westerscheldetunnel gereden. Tol: 16,50 euro. Een camper zien ze als een kleine vrachtwagen. (ter vergelijk: met een caravan betaal je maar 6,50). De tunnel is 6600 meter lang. Wil is licht claustrofobisch, die was blij dat ie het licht aan het eind van de tunnel zag. We weten nu ook meteen dat als we door Engeland gaan trekken, dat de tunnel geen optie is, dat wordt toch echt de boot, hoor.
Verder zonder problemen de Camping gevonden. We staan op Camping Middelburg, een stadscamping, gelegen aan de Koninginnelaan 55, 10 minuten lopen naar hartje Middelburg. Echt een aanrader, waar we zeker nog terug zullen komen voor een lang weekend weg.
Het sfeertje is hier heel fijn, voelde ik ook meteen toen we aankwamen. Supervriendelijke campingbeheerder (jonge vent), ACSI korting, we staan hier voor 13,80 euro incl. stroom. Camping is klein en knus, een stuk voor campers, een terrein voor tenten, ik zie daar behalve wat tenten langs de kant in het midden heel eenzaam een klein rood puptentje staan, geweldig vind ik dat, mensen die “echt” kamperen en op pad gaan met alleen zo’n tentje he. We kregen een gids met plattegrond van Middelburg en info over de stad. En een paar gratis douche-munten (waarmee ik in een boekenwinkel in Middelburg per ongeluk probeerde te betalen, wat een blunder he he…)
We hoorden van de beheerder al, dat hier een aantal mensen van een camperclub een meeting hadden. We waren benieuwd of het NKC mensen waren (daar zijn wij lid van, is de Nederlandse Kampeerauto Club). Maar het was de CCN: Camper Club Nederland.
We zijn Middelburg ingeweest, mooi stadje hoor. En de winkels, da’s niet zo’n eenheidsworst zoals in veel steden het geval is. (Begrijpelijk overigens, dat het overal zoveel van hetzelfde is, want alleen de grote ketens kunnen een A1-lokatie nog betalen). Veel leuke kleine winkels. Wel een paar flinke buien gehad deze middag. We zaten op een terrasje bij Rock Desert, een rock-café, en het begón me toch te hozen.. we zijn daar naar binnen gevlucht. Ik voelde me daar meteen thuis, lekkere rock-muziek en ik had mijn Meat Loaf Tour 1999 shirtje aan, dus ik paste er wel in daar. ?
Terug naar de camping. Laat in de middag arriveerden daar 2 campers, een nieuwe Bürstner (prachtig ding) en een huur-Dethleff (zo mooi, om van te watertanden) . Die hoorden bij elkaar en reden naar hun plaatsen. Nou is de grond hier absoluut niet drassig en beslist veilig voor campers, alleen had die ene man nou net de pech, dat ie over een stuk reed, waar in het voorseizoen een tent had gestaan. Dus hij kwam vast te zitten in de modder. En dan zie je weer hoe behulpzaam mensen op een camping zijn. Iedereen probeerde te helpen, hem los duwen, planken onder de wielen… niets hielp. Maar de beheerder had een stoere Jeep en die kwam “to the rescue” hoor, en trok die camper los.
We raakten tijdens ons wandelingetje, rondje camping, aan de praat. Zijn hele leuke mensen. Piet en Carla zijn doorgewinterde camperaars. Van hen kregen we de tip over beurs Düsseldorf en hoe gaaf dat is, daar sta je met een paar duizend andere camperaars op de parkeerplaats en daar bouwen ze gewoon ’s avonds een feestje. Hans en Ineke hebben een week een camper gehuurd, kijken hoe dat bevalt en of het iets voor hen is. We mochten in beide campers kijken hoe de indeling van binnen was. Wat gaaf, en wat een luxe zeg. Piet vond ons nog maar jong belegen i.p.v oud he he… hij heeft onze camper ook van binnen gezien en ik heb een heel leuk gesprek met hem gehad. Ik wed dat hij Hans wel enthousiast krijgt voor het camperen, hoor. Ik weet niet precies wat zijn vak is – hij heeft de pensioen-leeftijd al bereikt, maar zo ik van zijn vrouw begreep werkt ie nog steeds, vindt ie leuk (herkenning: zo is Wil ook he, die haalt ook plezier uit werken en ik moet nog zien dat hij vóór zijn 65ste stopt) – maar ik schat hem in als een man die iets in de verkoop doet en daar erg goed in is. Lekkere vlotte babbel, gedreven, enthousiast en dat werkt aanstekelijk. Ik geef hem morgen de URL van onze campersite wel, misschien tekenen hij en zijn vrouw ons gastenboekje nog.
Morgen Hellevoetsluis. We gaan naar “’t Weergors”.

Opmerking: iets wat Piet zei viel me, terugdenkend aan de mensen-met-camper die we ontmoet hebben, inderdaad op: de camperaars hebben vrijwel allemaal met elkaar gemeen, dat ze genieten van het vrije gevoel dat een camper biedt. Je gooit je portier dicht, start je motor en je hebt op slag het vakantie-gevoel.
Je hoeft niks, je moet niks. Je hebt een plan, maar dat kan tijdens je vakantie nog tig keer veranderen, naargelang je stemming en of je ergens langer wilt blijven of juist niet…

Zaterdag 23 juni: Hellevoetsluis. Gereden: 60 km.

Afscheid genomen van Piet, Carla, Hans en Ineke. Emailadresjes uitgewisseld met Piet en Carla. Carla houdt in een schrift ook een reisverslag bij, heel leuk. Jammer dat ze dat niet online zet, dan kunnen vrienden en zo het ook lezen, he? Misschien komen we elkaar nog eens ergens tegen. Je weet maar nooit…
Na een vrij korte rit aangekomen op ’t Weergors in Hellevoetsluis. Daar zagen we meteen een grote groep motorrijders staan.

Wat blijkt: Op deze camping vindt dit weekend het jaarlijkse treffen van de Shadow Motorclub plaats. De club telt 1300 leden, 230 ervan zijn hier aanwezig. Geweldig, en wát een prachtige motoren (sommigen ook met geweldig artwork op de tank).
URL: www.shadowmc.nl

Het weer was niet best, nog even buiten gezeten maar het waaide en regende… dus toch maar wifi besteld. Niet duur hier hoor: 3 euro voor 24 uur online.
Het restaurant is normaal á la carte, maar vandaag waren daar de bikers aan het bbq-en en je kon alleen het Shadow-menu bestellen en dat was halve haan met friet en salade. Nou, prima, dat lusten we hoor. En doe geen moeite een tafeltje te dekken, wij eten wel aan de bar. Dat is ook weer leuk, dat de dingen zo anders lopen dan gepland. Ineens zaten we daar aan de bar- met een Live band die aardig speelde- tussen de bikers in he… En het was leuk! Gemoedelijk, vriendelijk volk gewoon en ik heb aan de bar lang gesproken met een Biker uit Oss, ook een brabo, die prachtig kon vertellen over zijn truckersverleden en over de begindagen van de Shadow-groep.
Morgen naar de koopvaardijhaven en dan aan boord van de “Zeeland”

Opmerking: ook deze camping maakt gebruik van SEP key. En ook hier komen we zeker een keer terug. De camperplaatsen zijn verhard ( dus het stuk waar je camper staat is grint en de rest weer gras), de sfeer is gemoedelijk, het restaurant is mooi en je zit hier gewoon heel gezelli te camperen
he…. Prijs per nacht: 18 euro

Zondag 24 juni: Zeilen en dan naar huis. Gereden: 87 km.

Het zeilen was een geweldige afsluiter van een heerlijke vakantie.
Het was 9 min rijden vanaf de camping tot aan de Koopvaardijhaven. De “Zeeland” lag al klaar voor vertrek. Dus ons campertje geparkeerd en aan boord gegaan.

Er was wat verwarring, want: veel mensen die er waren, hadden dat zeilen kado gekregen van vrienden. En de bonnen die lange tijd geleden uitgegeven waren: toen kon je online alleen kiezen om dat varen kado te doen, en dan konden de gelukkigen op de boot á la carte eten en dat gewoon betalen. Maar: de keuken kon dat niet aan… dus nu hebben ze gekozen voor een brunch. Dus de recente bonnen zijn anders dan de oudere bonnen. En nou waren er mensen die een recente bon hadden – inclusief brunch – en mensen met een oudere bon, en dat was exclusief. Maar verder maakt dat niet uit, je bent aan het zeilen van 11.00 tot 15.00 dus honger krijg je toch wel…
En die brunch: godsamme, dat was giga uitgebreid. Ging van soep tot spare ribs, van maatje haring tot allerlei salades. En toetje en verse aardbeien… het was echt geweldig verzorgd. Ik vind “zeilen a la carte” een aanrader, hoor. URL: www.zeilenalacarte.nl

Je hoeft er ook beslist geen “zeebenen” voor te hebben hoor… je merkt nauwelijks iets van de deining en het lijkt in niets op zeilen met een klein jachtje.
De muziek is jaren 70 (detail: Paradise en Two out of three kwam ook nog langs)
De reis naar huis was kort en probleemloos.

Ik wil wel nog graag wat zeggen over de voorgeschiedenis van dit schip:
Onze kapitein, tevens eigenaar van het schip, was Jelleke van der Staaij. Zij had een droom, en ze was vastbesloten die te gaan najagen. Ze was al een tijd maatje op een schip waar gasten konden meevaren, en hoorde geluiden als: “Als je oud bent, of je benen doen het niet meer, kan je zeilen wel vergeten.” Haar droom was: een schip, vriendelijk voor zowel rolstoelen als naaldhakken. En nou, ze heeft het waargemaakt. Iemand in een rolstoel kan op eigen kracht naar de bar scheuren, plaats genoeg… Er is een trap naar de WC, maar mensen in een rolstoel gaan met een liftje naar beneden.
Je kon tijdens het varen de voorgeschiedenis lezen. Wat er voor mij uitsprong: Op een gegeven moment had Jelleke een oude boot gekocht, en daar zat geen motor in en die moest dus met een duwschip richting Hellevoetsluis. Nou, Jelleke is een vrouw en niet zo groot, dus hoe gaan we dat aanpakken… haar vriend Mart navigeerde en stuurde dus, en via maritieme telefoon gaf hij Jelleke aanwijzingen hoeveel graden stuur- of bakboord zij moest bijstellen. En – en dat vond ik dus zo leuk – er stond: “Jelleke deed blindelings wat Mart zei, een unieke situatie, die waarschijnlijk nooit meer voor gaat komen.”
He he… volgens mij is die Jelleke wel wat ik een “wijf met ballen” noem. Het lijkt me als vrouw ook niet gemakkelijk om respect te verwerven in die mannenwereld, hoor.

Totaal gereden: 888 km.

Afrondende opmerking: Wil en ik hebben genoten. Van het onderweg-zijn, van alles wat we gezien hebben, van de leuke stadjes, van de leuke mensen die we onderweg zijn tegengekomen.
Volgende trip eind augustus. N.a.v. tip van Piet zal die trip beginnen in Düsseldorf, bij de camperbeurs.